Voorwoord: Wat een jaar!

Toen de pandemie in China uitbrak, verkocht een van mijn beste vrienden vrijwel direct zijn gehele aandelenportefeuille. “Je moet dit niet onderschatten Geert”, zei hij, “dit kan zo de wereld over vliegen”. Hij heeft jarenlang voor de Rabobank en voor ABN AMRO op Wall Street gewerkt en vloog met de Concorde van New York naar London en vice-versa, zo belangrijk was hij indertijd voor de Nederlandse markt. En ik maar denken, “vanuit jouw perspectief klopt dat, maar ik houd mij vast aan de fundamenten”. Dat heb ik geweten, want een paar maanden later ging mijn aandelenportefeuille gierend achteruit. En ik leerde weer een nieuwe les: je kunt nog zo goed zijn in je vak, je kunt nog zo’n goede analist zijn, je kunt niet alles duiden. Je leert immers niet vanuit de boeken hoe je een pandemie moet beoordelen.

Het vingerspitsengevoel is een van mijn trouwste vrienden, maar dat gevoel stond blijkbaar even uit. Een positief ingesteld iemand als ik wil er niet te lang bij stilstaan dat ik met slechts dertig genodigden afscheid mocht nemen van mijn vader, en toch was dat zo. En nu gaan we Kerstmis vieren met slechts drie gasten. Dat kun je je familie niet aandoen. De toestanden in de bejaardenhuizen hebben ertoe geleid dat meerdere van mijn geliefden zijn overleden aan eenzaamheid, hetzij omdat ze geen bezoek mochten ontvangen of dat ze gingen dementeren. Ik weet niet wat ik er allemaal van moet vinden. Ik weet wel wat ik er allemaal van leer.